Adam Makowicz

Uczestnik XVII Międzynarodowego Festiwalu „Chopin w barwach jesieni”

Urodził się w roku 1940 na Śląsku Cieszyńskim, po czechosłowackiej stronie granicy, jako Adam Matyszkowicz. Gdy miał sześć lat rodzice powrócili do Polski i od dziesiątego roku życia Adam zaczął uczyć się gry na fortepianie. Pierwszą nauczycielką była matka, pianistka i śpiewaczka; następnie uczęszczał do szkół muzycznych w Rybniku, w Katowicach i w Krakowie, wypełniając życzenie rodziców, aby został pianistą.

Gdy w połowie lat pięćdziesiątych Adam “odkrył” jazz dzięki programom Willisa Conovera “Music USA-Jazz Hour”, muzyka ta zafascynowała go rytmem i wolnością improwizacji, zwłaszcza w wykonaniu mistrzów fortepianu, takich jak Art Tatum czy Erroll Garner.

Od szesnastego do dziewiętnastego roku życia wykorzystywał każdą okazję, by grać jazz, jednocześnie uczęszczając do szkół muzycznych. Ponieważ ani rodzice, ani nauczyciele nie chcieli tego tolerować, Adam postanawia porzucić szkołę i dom, gdyż nie chce się rozstawać z jazzem. Po dwóch latach błąkania się bez domu i pieniędzy, które przetrwał dzięki doraźnym pracom i pomocy kolegów, Adam trafił do niewielkiego, pierwszego w Krakowie (a może w kraju), klubu jazzowego, gdzie za grę na fortepianie wieczorami, mógł ćwiczyć w ciągu dnia i sypiać w nocy.

W późnych latach 50. płyty jazzowe i magnetofony były rzadkością, nauczycieli jazzu (uważanego za sztukę dekadencką) nie było, a więc początkowo uczył się grać jazzu słuchając radia i zapamiętując utwory w wykonaniu takich mistrzów, jak Art Tatum. Erroll Garner, Fats Waller, Earl “Fatha” Hines, Benny Goodman, Teddy Wilson i wielu innych.

Pasja, determinacja i umiłowanie tej muzyki, w połączeniu z ogromną pracą, zaowocowały świetną techniką i własnym stylem gry, a nagrania płyt i występy publiczne przyniosły uznanie w kraju i Europie, a potem w Stanach. W 1977 roku John Hammond, odkrywca talentów i producent płyt, zaprosił Makowicza po raz pierwszy do Nowego Jorku na 6-tygodniowy kontrakt w znanym klubie jazzowym “The Cookery”, przedłużony następnie do 10 tygodni oraz nagranie płyty “ADAM” dla CBS Columbia.

W 1978 Adam wyjeżdża tam ponownie, początkowo na 6 miesięcy, następnie kontrakt się przedłuża i gdy w roku 1981 ogłoszono w Polsce “stan wojenny”, artysta zostaje odcięty od kraju na długich 8 lat.

W tym czasie Makowicz dużo nagrywa, występuje solowo, z zespołami i orkiestrami w USA, Kanadzie i w Europie, gra na festiwalach jazzowych, w salach koncertowych i w klubach jazzowych, dzieląc scenę z najwybitniejszymi artystami jazzowymi naszych czasów, takimi jak Sarah Voughan, Earl Hines, Teddy Wilson, George Shearing, Marian McPartland, Benny Goodman, Herbie Hancock, Phil Woods i wielu innych. Makowicz również od dawna komponuje i nagrywa, powiększając ostatnio ilość tytułów nagranych płyt do trzydziestu.

Występy i nagrania Makowicza spotykają się z gorącym przyjęciem publiczności i niezliczonymi, pochlebnymi recenzjami krytyków.

W roku 1989, wraz ze zmianą ustroju w Polsce, Adam otrzymuje polski paszport i po długiej nieobecności może wreszcie odwiedzić kraj, z czego korzysta odtąd co roku, popularyzując muzykę kompozytorów amerykańskich, a także niektórych polskich oraz utwory własne.